Pasjonik

Tylu ludzi w biurach robi kariery
a nam niepełnosprawnym wznoszą bariery.
Z nazwy dla nas wszyscy są tak uczynni
w rzucaniu frazesów niezwykle płynni.

Niech no tylko opiekun odejdzie na bok
już zaraz ostry ton przyprawi mnie w szok
w tyradzie pośród milczących podwładnych
używa się lawiny oszczerstw nieładnych.

W gabinetach znów traktowani jak gnój
bez sił na opór milcząc dźwigamy swój znój.

Tylko młody i zdrowy swoje prawa ma -
czy naprawdę w takim kraju żyć się da?

Bo człowiek chory to dla systemu problem -
ludzką znieczulicę trzeba zamknąć skoblem.

Kupiłam gablotkę, kupiłam kanapę,
kupiłam zasłonę, kupiłam też kapę.
Tak pięknie mieszkam - szkoda, że nie widzicie
na gości czeka, na gości w wizycie.

Przyjdzie czasem lekarz, przyjdzie pielęgniarka
pan od wody i znajoma kamieniarka.
Przyjdą zapytać co tam u mnie dziś słychać
upewnią się, że umiem jeszcze oddychać.

Czekam na gości nadal pełna radości,
że piękny mam dom, że piękne jest życie me
niechaj na nowo każdy o tym dowie się.

Czekam na gości tych bez słowa zazdrości,
gości, z którymi się miło ciasto je -
bądź miły, a na kanapie posadzę cię

Raz tylko człowiek się rodzi
silny po tym świecie chodzi.
Na początku nie liczy lat
bez limitu gna licznik dat.

Wnet dojrzewa, statkuje się -
CZASIE! trudno dogonić cię.
Dochodzą dzieci, zgiełk i krzyk
wolniejszy własnych kroków szyk.

Gdy już czas dał mi ile mógł
nie chce się coraz wolniej żyć
z troską czekać nowych dni.

Gdy już czas zabrał ile mógł
mam siłę by wciąż sobą być
spacerować w cieniu pni.