Pasjonik

Wieść się niesie z Rodezji
dzisiaj święto jest poezji
w serca napływa wiosna
znów pracują duszy krosna.

Leją deszcze, kwitną trawy
wnet pola pełne uprawy
nastrój pełnego rozkwitu
wprawia w zachwyt do świtu.

Znowu dłuższe od nocy dni
w cieple dłużej człowiek śni
natura słońcem grzeje go
i w życiu ważne jest to -
by ukazać to co piękne
nim sam z zachwytu jęknę.

Zgasł już okien blask
umarł też i wrzask
i pokorny sen
pokapuje hen.

Miasto nagle grzmi
wylatują drzwi
zawieszony strop
ostatnią ze strof.

Mój świat wali się
wszędzie ciężki kurz
czy nastanie świt?

Nie pożegnam Cię
to jest koniec już.
Zdarty życia kwit.

Stary szary dom w mieście małym
związał się z moim życiem całym -
tu się urodziłem, wychowałem
w nim z dziewczyną całowałem.

Wklęsły portfel, licha elewacja
osiem dekad temu - rewelacja!
Stary piecyk i za stary komin
kolejne z nieszczęśliwych domin.

Czerwienią się portale i paski
koguty tłumią dzieciństwa blaski

z domu tego zostały zgliszcza -
ta tragedia jednak jest mi bliższa.

Kolejny dom obrócił się w pył -
nie mam już na co popatrzeć w tył.

Poeta bił się w klatce
wziął udział w jakiejś jatce
gawiedź piwem uczciła to
i czempionem nazwała go.

Rywale opadli z sił
przegrany się na wózku wił
i ideologiczny kurz
wybrzmiewa wśród oklasków burz.

Sługa muz i pan z kamer
zdobią wojowników baner.

Zamknięci w klatce jak psy -
wrażliwym niechaj lecą łzy.

Reszta niech patrzy, oczy trze
ja nie złożę duszy na krze.

Niby tyle już o Tobie wiem
pytam o Ciebie z siódmym dniem -
na dziś musi wystarczyć mi,
gdyż znowu Twych nie sforsuję drzwi.

Żyjesz dalej w swoim stylu
na przeszłości krawędzi styku
podganiając zagubiony szyk,
który zachwytu wywoła krzyk.

Piszę dziś, bo chcę, byś wiedziała:
PAMIĘTAM, gdyś obok siedziała -
czułem ten niesamowity luz
wypasających się dzikich kóz.

PAMIĘTAM, to były świetne dni -
PAMIĘTAJ i Ty, wśród tamtych pni.

Napiszę do Ciebie osobliwy list
opiszę w nim dokładnie plany swe
wyblakłym atramentem też marzenia,
których jednak nie doczekam spełnienia.

Napiszę do Ciebie osobisty list
pozlepiane w nim wszystkie wątki Twe
posłużą mi do wspomnień i gaszenia
tego co wciąż chce grzechu dopełnienia.

Napiszę go na zwykłej białej kartce
pismem niechlujnym - nie tym, które już znasz
na kopercie, na nadawcy pusty ślad.

Na pewno nie zapomnę o kokardce
te wszystkie detale - wiem jak o nie dbasz
niech pieca żar strawi zakazany kład.

Nie pamiętam kiedy poznałem Cię
nie wiem czemu przyjaźniliśmy się
choć ze sobą tak nam było świetnie
dziś osobno dni spędzamy letnie.

Spacerowaliśmy miejskim parkiem
nigdy się nie dotknęliśmy barkiem
i zawsze dystans między nami był
cienki jak jedna z wędkarskich żył.

Zabrakło impulsu czy kontaktu
do symfonii ostatniego taktu.

Zabrakło pomysłu i śmiałości
ostatniego puzzla do całości.

Zabrakło wszystkiego, co byś chciała
by i miłość swoją szansę miała.

I niby nic nie stało się
faktycznie nie ujrzałem Cię
jednak potęga technologii
miesza w mej mitologii.

Zawartą na ekranie treść
nasze palce musiały spleść,
z mojego Olimpu snów
na ziemię Ty opadłaś znów.

Zdejmujesz laur i tunikę
resetujesz mą psychikę.

Nie żądasz, bym więcej Cię czcił
bym Tobą swe poranki chrzcił.

Nie chcesz, już nie spojrzę w tył -
pewnie leży tam złoty pył.

To, co łączyło nas
opieczętował czas
zdarty numer dnia
skrzy w sękach pnia.

Nie nazwał tego nikt
nie obciążył nas wikt
co było - nie wiem sam
zamęt w głowie mam.

I nie odpowiesz mi
czym to dziś mogło być,
gdyby chcieć razem żyć.

I nie odpowiesz mi,
bym gładkich nie miał snów,
bym chciał Cię widzieć znów.

W głowie mam ten dzień
gdy znów widziałem Cię
buki robiły cień,
a Ty nie śmiałaś się.

Pies gonił szuwary
szedłem stremowany -
brzydko, nie do pary!
chęcią sterowany.

Tony poważnych spraw
znikąd wrzasków czy braw
me plany strawił krach

pozostał we mnie strach:
ostatni taki raz
gdy czas połączył nas.