Pasjonik

Ile dziś w Polsce jest miast?
Więcej niż w piekarni ciast.
A jednak o pięknym Grójcu
piszą chętniej niż o zbójcu.

W dolnośląskiej oddali
o waszym mieście czytali.
Odwiedzi was też poeta
ten świecący jak kometa.

Trzeba kochać swoją ziemię,
trzeba kochać swoje plemię
wąskie grójeckie ulice
i rynkowe kamienice.

Podziwiajmy swoje miasta!
Tak niech też będzie. I basta.

Coraz szybciej żyje świat
coraz wcześniej kwitnie kwiat
wszystko pędzi, dalej gna
samo się do przodu pcha.

Dzień dłuższy, a krótki świt
w dłoni zaległy kwit
ktoś dziś pchnął mnie w jutro
uciekł dzień - aż mi smutno.

Pośród grójeckich sadów
dziś nie widziano magów
drzewa kwitną spokojnie
jabłka wydadzą hojnie.

Nadejdzie też zbiorów czas
na które zapraszam was.

Kogo nie urzeka nocna panorama miast?
Migoczące lampioniki w drapaczach chmur
potęgują blask migoczących w dali gwiazd
przytłaczając człowieka, co po chodniku szedł.

Ściany, jakich nie zbudował żaden Polski Piast
po niebo zwijają się w betonowy sznur
przez nie ponad szarej codzienności stromy wjazd
i bogaty jest ten, kto wśród chmur na łóżku legł.

W wielkich miastach ciągle rozszarpuje się świat
kropla betonu pada tam, gdzie rosnąć mógł kwiat.

Na filmach pomijany ciągły zgiełk i hałas
sam chętnie zamienię na sadowniczy szałas.

U nas w Grójcu każdy niebo ma dla siebie
gdy nas odwiedzisz - kawałek mamy dla ciebie.

Ile siły w sobie Ziemia ma
że kolejnym ludziom swój pokarm da?
Tysięczne są to już pokolenia
od tego pierwszego zasiedlenia

gdy człowiek nie wiedział co to jest pług
ani nie wiedział czym frankowy dług,
gdy ziemia i woda to majątek
a praca to własności początek.

Grójecka ziemia, grójeckie soki
nieustanne na przyszłość widoki.

Tutaj skryta jest natury siła
tak każdemu człowiekowi miła.

Na nic tutaj buldożerów stęki -
u nas życie płynie bez udręki.

Człowiek chciałby długo żyć
chciałby także szczęśliwy być
goniąc za marzeniami
haruje narzędziami.

Pędzą nowe godziny
wyrwane dla rodziny
lecz gdzie odpocząć się da
gdy mało czasu się ma?

Pod grójeckim jabłuszkiem
siedzą panie z brzuszkiem.

Pod grójeckim jabłuszkiem
ptak bawi się okruszkiem.

Pod grójeckim jabłuszkiem
poczujesz się leniuszkiem.

Ostał mi się jeden wiersz
nie za wielki to oręż
lecz rozesłane wici
przed wami stawiły mnie.

Ostał mi się jeden wiersz
a więc się poeto spręż
naciągnij palców nici
niech pióro twą kartkę tnie.

   niech lecą łuski liter
      niech się zaduma kiper
         niech dziś nie leje się krew
            niech drgnie z zazdrości brew.

Ostał mi się jeden wiersz.
Ze czcią go poeto dzierż.

Tylu ludzi w biurach robi kariery
a nam niepełnosprawnym wznoszą bariery.
Z nazwy dla nas wszyscy są tak uczynni
w rzucaniu frazesów niezwykle płynni.

Niech no tylko opiekun odejdzie na bok
już zaraz ostry ton przyprawi mnie w szok
w tyradzie pośród milczących podwładnych
używa się lawiny oszczerstw nieładnych.

W gabinetach znów traktowani jak gnój
bez sił na opór milcząc dźwigamy swój znój.

Tylko młody i zdrowy swoje prawa ma -
czy naprawdę w takim kraju żyć się da?

Bo człowiek chory to dla systemu problem -
ludzką znieczulicę trzeba zamknąć skoblem.

Kupiłam gablotkę, kupiłam kanapę,
kupiłam zasłonę, kupiłam też kapę.
Tak pięknie mieszkam - szkoda, że nie widzicie
na gości czeka, na gości w wizycie.

Przyjdzie czasem lekarz, przyjdzie pielęgniarka
pan od wody i znajoma kamieniarka.
Przyjdą zapytać co tam u mnie dziś słychać
upewnią się, że umiem jeszcze oddychać.

Czekam na gości nadal pełna radości,
że piękny mam dom, że piękne jest życie me
niechaj na nowo każdy o tym dowie się.

Czekam na gości tych bez słowa zazdrości,
gości, z którymi się miło ciasto je -
bądź miły, a na kanapie posadzę cię

Raz tylko człowiek się rodzi
silny po tym świecie chodzi.
Na początku nie liczy lat
bez limitu gna licznik dat.

Wnet dojrzewa, statkuje się -
CZASIE! trudno dogonić cię.
Dochodzą dzieci, zgiełk i krzyk
wolniejszy własnych kroków szyk.

Gdy już czas dał mi ile mógł
nie chce się coraz wolniej żyć
z troską czekać nowych dni.

Gdy już czas zabrał ile mógł
mam siłę by wciąż sobą być
spacerować w cieniu pni.

Wieść się niesie z Rodezji
dzisiaj święto jest poezji
w serca napływa wiosna
znów pracują duszy krosna.

Leją deszcze, kwitną trawy
wnet pola pełne uprawy
nastrój pełnego rozkwitu
wprawia w zachwyt do świtu.

Znowu dłuższe od nocy dni
w cieple dłużej człowiek śni
natura słońcem grzeje go
i w życiu ważne jest to -
by ukazać to co piękne
nim sam z zachwytu jęknę.